Aestas est tempus calidum et mutabile. Quisque dicit, aestatem faciem infantis similem esse et mutaturam esse. Cum laeta est, sol splendide lucet. Cum tristis est, sol in nubibus abscondit et clam flet. Cum iratus esset, nubes tenebrae sunt, fulgura et tonitrua sunt et facta sunt pluviae. Aestas nequam est!

Aestas adest, et stagnum in Linghu tam pulchrum est!
Vidi lotos pulchros in stagno florentes. Sunt rubra, rosea, rubra ut ignis, rosea ut obductus. Quaedam sunt media aperta, quaedam plane aperta, quaedam floris ossa. Folia loti sunt rotunda et viridia. Pars alta extra aquam terebrata, velut umbella magna; quidam fluitabant super aquas, sicut folium viride loti naviculae. Revera est "longe et prope, alta et humilis".
Piscina aestate omnes bestiolas allicit. Vidi papiliones circum stagnum circumvolantes, sicut saltantes pulchros choreas; aves quoque cicadarum loto venerint, quasi dicat: “Lotus soror, salve! salve!" Parva damselfly volavit, germen loti floris egit. Vere erat "lotos parva cornua acuta habet, et draconis in capite iam stabat." Circum natantes laeti, ac si diceret, "Magna est aestas!"

Aestas nox, serenum caelum, stellae plenae. Semper amem stelligeri vultus blanda polo.
Ecce innumerabiles stellae lucent sicut gemmis pretiosis, et ingens caelum est velut tegumentum ingens. Aliquando stellulae sunt sicut gemmae in velo caeruleo inaurato, levi micantes; interdum sunt sicut oculi parvi nictantes, curiose quaerentes aliquid in terra.

In aestatis nox astra caelum liberum est, non indicabunt mihi vestigia, cogitationes, complexionem, et non videant speciem suam clare, tantum faciunt spatium phantasticum tibi, sit tibi. finge, crea et aedifices!