Aestas est tempus calidum et mutabile. Omnes dicunt aestatem similem esse vultui infantis et eam mutaturam esse. Cum laeta est, sol clare lucet. Cum tristis est, sol in nubes se abscondit et clam plorat. Cum iratus est, erant nubes obscurae, fulgura et tonitrua, et pluvia effusa. Aestas improba est!

Aestas adest, et stagnum in Linghu tam pulchrum est!
Flores loti pulchros in stagno florentes vidi. Sunt rubri, rosei, rubri velut ignis, rosei velut nebula. Quidam semi-aperti sunt, quidam plene aperti, quidam ossa florum sunt. Folia loti rotunda et viridia sunt. Quaedam alte ex aqua eminebant, velut magnum umbraculum; quaedam humiliter in aqua fluitabant, sicut navis viridis foliorum loti. Vere est "longe et prope, alte et humiliter".
Lacus aestate omnia animalia parva allicit. Papiliones in lacu volitantes vidi, quasi pulchram saltationem saltarent; aves etiam advenerunt, in loto garrientes, quasi dicerent: “Soror Lotus, salve! Salve!” Libellula parva supervolavit et in gemma floris loti lusit. Vere erat “lotus parvus cornua acuta habet, et libellula iam in capite stetit.” Laete natans, quasi diceret, “Aestas est optima!”

Nox aestiva, caelum serenum stellis plenum. Semper amo caelum stellatum illecebrosum spectare.
Ecce, stellae innumerabiles velut gemmae pretiosae fulgent, et caelum vastum velut ingens velum est. Interdum stellae parvae velut gemmae in caeruleo velo insertae sunt, luce tenui micantes; interdum velut oculi parvi micantes, curiose aliquid in terra quaerentes.

Caelum stellatum in nocte aestiva mundus liber est, vestigia sua, cogitationes suas, ingenium suum mihi non dicent, nec te speciem suam clare videre sinent, spatium imaginarium tibi tantum creabunt, te imaginari, creare, et te aedificare sinent!